اثربخشی آموزش خودگردانی یادگیری بر باورهای انگیزشی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری نوشتاری

هدف مطالعه بررسی تأثیر خودگردانی یادگیری بر باورهای انگیزشی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری نوشتاری بود.روش پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل همة دانش‌آموزان پسر با ناتوانی یادگیری نوشتن در مقطع سوم ابتدایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 97-98 بود. به منظور انجام این پژوهش، 30 دانش‌آموز با ناتوانی یادگیری نوشتن از میان دانش‌آموزان پسر سوم ابتدایی شهر اصفهان که ملاک‌های ورود به پژوهش را دارا بودند، به شیوه نمونه­گیری چند مرحله‌ای انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده عبارت از آزمون نوشتن، پرسشنامه باورهای انگیزشی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی (پینتریج و دی‌گروت) و آزمون هوشی وکسلر کودکان بود. برنامه مداخله در ده جلسه و هر جلسه به مدت 90 دقیقه صورت گرفت. داده‌های به دست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد باورهای انگیزشی و راهبردهای خود تنظیمی دانش‌آموزان با جلسات آموزش خودگردانی تفاوت معناداری (001/0>p) دارد. همچنین نتایج بیان‌کنندة این مطلب است که آموزش خودگردانی در بهبود باورهای انگیزشی و راهبردهای خود تنظیمی دانش‌آموزان پسر تأثیر معنادار (001/0>p) داشته است. بر اساس نتایج آموزش خودگردانی به دانش‌آموزان روش مناسبی برای بهبود باورهای انگیزشی و راهبردهای خودتنظیمی دانش‌آموزان پسر با اختلال یادگیری نوشتاری است.